说实话，我曾经也是个“好奇宝宝”。记得小时候，我老是缠着大人问“为什么”。我妈就说我，这十万个为什么，能问出银河系的秘密来。
有一次，我问我妈：“为什么天是蓝色的？”她看了我一眼，说：“因为这-ip地址黑洞，把太阳的光分散了。”当时我就傻眼了，心想，原来天是蓝色的还有这样高深的科学道理。
还有一次，我在街上看到一个老帅哥，心血来潮就问：“为什么这个人胡子这么白，头发却还是黑的？”我妈眼皮一抬，回答：“因为他勤洗脸，不熬夜。”哈哈，我被她的“生活哲理”逗笑了。
读小学的时候，科学老师让我每天写观察日记，那是我最头疼的事情。我组成员发现了一只蝴蝶，我们就有个“为什么”：“为什么蝴蝶会飞？”一个同学回答说：“因为它有翅膀！”另一个同学接茬：“不对，它有翅膀，还要有力气。”我们这张嘴，感觉能问出宇宙的奥秘。
بزرگتر شدم و بیشترچیزها را پیگیری کردم،ین ادامه دارد که بسیاری ازquestions تغییر کردند. مثلاً، من الآن از خودم می‌پرسم: چرا برخی از مردم کاری را اغلب انجام نمی‌دهند که دوست دارند؟ چرا برخی از کتاب‌ها برای برخی از مردم جذاب‌تر از بقیه هستند؟ چرا برخی از دوست‌ها همیشه در کنار ما هستند؟ مشکل این است که بعضی وقت‌ها نمی‌توانید پاسخ پیدا کنید.
后来我成了一个程序员，依然保持着好奇心。但不同的是，我现在更关注技术的“为什么”。为什么 efficiencies can be so high？为什么一些 algorithms work？我觉得，我对“为什么”的追求，使我不断地学习，不断地进步。